9 / 20
Regioblad -
9
Eén keer de camino naar Santiago lopen.
Dat was mijn droom zodra mijn man en ik
met pensioen zouden zijn. Inmiddels heeft
mijn man al heel wat “Caminos” gewandeld
waarbij ik hem af en toe vergezel. Mijn eerste
camino begon vanaf de Portugese grens. Wat
doet zo’n pelgrimstocht met je? Ik wou het
zelf ervaren, elke dag een stuk verder lopen
op een onbekende weg die je ergens heen
brengt. Je hele bezit in een rugzak die je
meedraagt. Ervaren wat het is met anderen,
onbekenden, een eind op te trekken. Vooral
dit laatste was een heel bijzondere ervaring.
Wandelend naar Santiago werd het me steeds
meer duidelijk, de “moderne” pelgrim gaat
niet op pad om uiteindelijk in een bedevaart
plaats te eindigen. Honderden, duizenden
beginnen elk jaar aan een camino. Veel
wandelaars zijn op weg gegaan bv. nadat ze
stopten met werk, geen werk meer hebben,
een relatie die stuk gelopen is. Zoveel meer
redenen brengt hen in beweging met een
hoofd vol vragen. Wie ben ik, wat wil ik, wat
is de zin van mijn leven?
Zo’n tocht gaat niet altijd over gebaande
wegen. Het is geen strandwandeling. Ook
in Spanje kan het weer grillig zijn. Regen,
storm. Een pad van alleen grote stenen,
modder, zand. Twijfel komt in je op, wààrom
doe ik dit? Soms kom je even terug in
de tijd wanneer je op een stuk Romeinse
heirbaan loopt of brug passeert. Het maakt
je stil, voert je in gedachten naar mensen,
onbekenden, die daar ooit gelopen hebben.
Op een rustplaats word je zomaar
aangesproken door medepelgrims. De ander
vraagt, vind je het goed dat ik een eindje
meeloop? Al pratend, soms in gedachten
vervolg je samen de weg. Het is vaak ook
wonderlijk mooi en je ervaart een intens
geluk en dankbaarheid deel te mogen zijn van
dat stukje van Gods schepping. Mijmerend
realiseer ik me: een camino
is net als het leven, met zijn
goede en slechte dagen. Soms
een weg makkelijk te gaan,
dan weer een heuvel waar je
op moet. Nu in de vastentijd,
op weg naar Pasen. Het is
goed op weg te gaan en stil
te staan. Hieronder is een
prachtig stukje dat ik graag
wil delen. Het geeft weer
waarom duizenden op weg
gaan zoekend naar het “Licht”
dat hun leven zin geeft.
De weg,
“Leven” is op weg zijn,
bergen beklimmen, waden door rivieren,
bloemen plukken bij maanlicht,
dwalen door eenzaamheden en woestijnen,
een kaars branden tegen de storm,
oplopen met de anderen of hen dragen,
brood delen en vieren in de nacht.
Leven is, pelgrimeren,
een tijdlang werken aan de weg,
een brug bouwen over het water,
rovers en duivels verjagen,
waken en bidden met zieken,
doden begraven bij de kapel.
Maar nooit raken de pelgrims thuis:
‘vreemdelingen’ vestigen niet.
Wanneer zij eindelijk aankomen,
Weten ze wat ze vermoedden,
DE WEG IS HET DOEL
Simone Rovers
Jaarlijks is er een bedevaart naar Banneux
gepland door de Caritasvereniging
vanuit het Bisdom. We sluiten dan aan
bij een groep uit West Brabant. Vanuit
Antwerpen rijden we met 2 bussen naar
Banneux. Banneux wordt ook wel “Klein
Lourdes” genoemd en is gelegen in de
Belgische Ardennen. Het is de grootste
bedevaartplaats van België. Jaarlijks komen
er bijna 500.000 pelgrims, waarvan zo`n
40.000 Nederlanders. Het seizoen loopt
van half april tot eind oktober. De route
naar Banneux, ca.25 km ten zuidoosten
van Luik, is uitzonderlijk mooi met bossen,
weiden en schitterende vergezichten. In
1933 is Maria achtmaal verschenen aan
Mariëtte Beco. Maria maakte zich in
Banneux bekend als de Maagd der Armen.
Zij beloofde het lijden te verlichten en de
zieken te bemoedigen. Zij riep op tot geloof
en gebed. In 1949 zijn de verschijningen
te Banneux officieel erkend door de
katholieke kerk. Paus Johannes Paulus II
was er tijdens zijn bezoek aan België. In
onze parochie wordt deze dagbedevaart in
verschillende activiteiten vorm gegeven: de
voorbereiding, de reis en de nabespreking.
In de voorbereiding wordt er stil gestaan bij
de verhalen van de deelnemers, de facilitaire
ondersteuning e.d. Tijdens de reis bidden
we gezamenlijk en is er mogelijkheid voor
persoonlijke bezinning. Bij de evaluatie
maken we de reis nogmaals in gedachten
en worden de reacties meegenomen voor
het volgende jaar. Tijdens de viering op 15
augustus zijn er voorbeden en afsluitende
woorden.
Samen met anderen het geloof beleven en
even uit de dagelijkse sleur zijn, wordt door
velen ervaren als een zegen. Voor ieder kan
de drempel minder hoog zijn om te voldoen
aan het verzoek van Maria veel te bidden en
intenties aan Haar voor te leggen. En wie
heeft in deze hectische tijd geen intenties
om bij stil te staan?
De internationale eucharistieviering is
een waardevolle viering waar in het Frans,
Duits, Italiaans (naargelang de afkomst van
de aangemelde bedevaarders) en uiteraard
in het Nederlands gebeden en gezongen
wordt. De laatste jaren gaat er vaak een
Nederlandse bisschop voor. Wilt u het mee
beleven? Zie “Zondag Centraal” en geef u
alsnog op.
Er is ook een mogelijkheid voor zieken en
hulpbehoevenden om deel te nemen aan
het triduüm. Het is van vrijdag tot en met
dinsdagavond één groot feest, waarin de
mensen volledig verzorgd en vertroeteld
worden door vrijwilligers.
Banneux is het genadeoord bij uitstek waar
pelgrims bemoedigd worden.
Marie-José v.d. Meirsch
Onze bedevaart
naar Banneux
De nieuwe, moderne pelgrim