7 / 20
Regioblad -
7
Op 4 april 2016 heeft, na gesterkt te zijn door het
sacrament van de zieken, emeritus-deken Jan Aarts
de overgang gemaakt van het leven hier op aarde
naar het hemelse leven bij God.
Hij werd op 31 mei 1958 priester gewijd
door bisschop Baeten, voor het bisdom Breda.
Gedurende de eerste elf jaar van zijn priesterlijke
leven werkte hij binnen het gebied van onze
huidige parochie. Hij was kapelaan in Clinge en in
Hulst. Vervolgens was hij zo’n tien jaar als docent
verbonden aan het Sint Willibrordcollege in Goes.
Inmiddels waren zijn bijzondere kwaliteiten niet aan de bisschop
voorbij gegaan. Bisschop Ernst vroeg hem om deken te worden van
het dekenaat Zeeland. Deze taak heeft hij tot aan zijn emeritaat
vervuld. Jan bleef daarna dienstbaar aan verschillende parochies
in Brabant en Zeeland. De laatste jaren
woonde hij in Zuiderhout, te Teteringen.
Jan Aarts was vooral ook pastor voor
de pastorale beroepskrachten. Altijd een
luisterend oor. Altijd een goed oordeel
en bovenal een leven lang een integer
persoon en pastor. Hij voelde zich gesterkt
in zijn geloof door de omgang met velen.
Afsluitend: op de voorkant van zijn
gedachtenisprentje, dezelfde voorkant
als het prentje ter herinnering aan zijn
priesterwijding, staat de tekst te lezen: ‘Wij preken niet onszelf, maar
Jezus Christus de Heer’.
Moge hij rusten in vrede.
In memoriam emeritus-deken Jan Aarts
Meteen na zijn studie aan de
landbouwuniversiteit in Wageningen vertrok
Thaddy voor een loopbaan als leraar naar
Roermond. Hier werd hij getroffen door een
stem die hem riep voor de priesteropleiding
in Roosendaal bij Mill Hill. Na enkele stages,
waaronder in Kenya werd Thaddy op 07-09-
91 tot priester gewijd door bisschop Ernst in
de kerk van de H.Gregorius te Axel.
Tijdens die wijdingsviering wees bisschop
Ernst erop, dat ons land onderhand ook
een missieland geworden was. Ook hier is
er nood aan priesters. Thaddy ging liever
naar India. Hier werkte hij met een kleine
groep Mill Hill-ers o.a. aan de opleiding van
Indiase missionarissen. Thaddy zou nog 19
jaren in India werken.
De eerste standplaats was Hyderabad, waar
al heel lang een kleine groep Mill Hill-ers
werkzaam was in zielzorg en opbouw van
het land. Hier leerde Thaddy de taal (het
Telugu) en de cultuur van het land kennen.
De volgende standplaats was Pune, vijf jaar
duurde dit visum. Dan kun je nogal wat werk
verzetten! Maar eerst de Marathitaal van deze
regio leren en dat was een crime! Het schrift,
de klank, de grammatica, het leek in niets op
iets wat hij al kende. Hier zat Thaddy op een
eenmanspost ver van zijn collega’s. Na een
paar jaar voelde Thaddy zich hier thuis. Hij
leerde hier veel over het Hindoeïsme. Het
werken met de jongeren in de parochie gaf
veel voldoening en vriendschap.
Na 5 jaar in Pune en een jaar op nascholing in
Hyderabad riep Varanasi hem om daar pater
Frans Baartmans te helpen in de sloppenwijk
Nagwa. Na een 40-urige treinreis kwam
Thaddy daar aan. Hier leerde hij het Hindi.
Het was weer een compleet andere taal en
landstreek, een andere cultuur en mentaliteit.
Hier woonden pater Frans en pater Thaddy
‘op kamers’: de kamer had een laag plafond en
een lemen vloer, een deur die bijna dicht kon
en een klein venstertje met spijlen in plaats
van glas. De beslissing om te gaan wonen
in de sloppenwijk was een berekend risico.
Vanwege de vrijwel complete afwezigheid
van hygiene, lagen er steeds ziekteverwekkers
op de loer, klaar om toe te slaan. Er was
één gemeenschappelijk toilet, maar geen
stromend water. Net als ieder ander moet je
je dagelijkse bad op een plavuis tussen de
woninkjes in, doen. Niet verwonderlijk is
Thaddy verschillende malen geveld geweest
door een of andere enge ziekte. De dokter
hield hem steeds op de been of wist hem er
weer bovenop te krijgen. Het voelde alsof je
het goed getroffen had in vergelijking met de
mede-slopbewoners. Het wonen en werken
in Varanasi was echter, hoe paradoxaal het
ook klinkt, het meest uitdagend en het
gaf je de meeste voldoening. Samen met
pater Frans werkte je aan een geleidelijke
lotsverbetering voor de mensen in Nagwa.
Gezondheids- en onderwijsprojecten,
dagelijks contact met de mensen en met
hen samenwerken, was jullie eenvoudige
strategie. Inspiratie haalden jullie uit gebed,
uit elkaar, uit de vriendschap en uit de
steun van het thuisfront: familie, vrienden,
de Elisabethparochie en de kinderen van
de Antoniusschool die regelmatig een actie
deden. Correspondentie en de financiele
steun gaven je een stimulans en steun in
de rug om door te gaan met dit werk. Het
waren met recht ‘tropenjaren’.
Daarna is Thaddy rector geworden van van
een seminarie, drie busreisuren verderop.
Hier worden Indiase jongeren opgeleid tot
priester. Een intensief werk. Het is met recht
ploegen in Gods akker.
In 2010 kwam je weer naar Europa. Je werd
gevraagd om deel uit te maken van het
hoofdbestuur van de congregatie. Ook dit
werk pakte je met verve op. Na drie jaar werd
je erg moe en had verschijnselen van een
burn-out. In Margate in Oost-Engeland heb
je je levenskracht terug gewonnen. Nu werk
je nog steeds daar en helpt mee om andere
missiewerkers hun krachten weer te laten
herwinnen.
Wilt u meer weten over het boeiende werk
van deze priester-missionaris?
Kom dan op:
• vrijdagavond 2 september om19.30 naar
een groot uur Thaddy in Perron Zuidoost
aan de Nieuwendijk 5 te Axel (achterom!)
waar wethouder Jacques Begijn Thaddy
zal bevragen over zijn missionaire werk.
• Zondag 4 september om 10.30u naar de
mis uit dankbaarheid in de Emmauskerk
teTerneuzen hiervoor is ieder uitgenodigd
Het adres van Thaddy is:
51-59 Norfolk Road, Cliftonville, Margate
CT9 2EU, Engeland
“Waar het hart vol van is…”
Een terugblik op 25 jaar missionaris zijn;
in gesprek met Thaddy de Deckere