Regioblad september 2021

8 - Regioblad 15 AUGUSTUS 1996 – 15 AUGUSTUS 2021: EEN ONGELOFELIJK AVONTUUR… Het begon – nu echt niet meer voor te stellen - met een algemene vacaturetekst aan het mededelingenbord van de faculteit Theologie aan de KULeuven. ‘Bisdom Breda zoekt pastorale werk(st)ers’. Het werd het begin van een jarenlang avontuur… Het bisdom had andere plannen, maar het werd een aanstelling in het samenwerkingsverband van de twee parochies in Terneuzen (met Hoek als bijkerk) en de parochie van Sluiskil. Een sollicitatiegesprek in de Opstap. De priestervacature die ontstond na het vertrek van Jan Voeten werd een pastorale werker-vacature. Ineens waren drie pastorale werk(st)ers (Koen Jordens, Leen Rubbrecht en Katrien Van de Wiele) het pastorale team voor de drie parochies, Piet Theeuwes werd waarnemend pastoor. Wat een begin…. De datum van mijn eerste benoemingsbrief 15 augustus 1996, een benoemingsbrief van Bisschop Muskens. Een brief die nog helemaal de geest ademt van bisschop Ernst. Het werd meteen een regionale aanstelling voor een regio die nog niet bestond. Pas een half jaar later januari 1997 was de Interparochiële Vereniging Midden Zeeuwsch Vlaanderen een feit. De parochies van Terneuzen, Sluiskil, Westdorpe, Philippine en Sas van Gent gingen samenwerken en de eerste tijd verbonden de parochies Axel en Zuiddorpe zich met een convenant, later werden ook zij volledig lid van de IPV. In 2003 vormde zich de nieuwe Elisabeth-parochie. Miel Erpelinck en Willy Vervaet zorgden voor de pastoorsverantwoordelijkheid. Doorheen de voorafgaande jaren keerden Leen Rubbrecht en Carine Dochy terug naar België. Koen Jordens werd dekenaal coördinator en ging later werken in het Catharinaziekenhuis in Eindhoven. Niek van Waterschoot, Ad van Loveren en Marjan Dieleman-Fopma kwamen het pastorale team versterken. Het werd een verhaal met ups en downs, Kerk kan Anders, het sluiten van kerkgebouwen, het gevecht met de inkomsten en uitgaven balans. In februari 2012 werd de parochie H. Maria Sterre der Zee mijn nieuwe standplaats en opnieuw, een verhaal met ups en downs, het gevecht met de uitgaven en inkomstenbalans, het sluiten van kerkgebouwen, het snel wisselen van de samenstelling van het pastorale team, nooit méér mensen, steeds minder beroepskrachten, minder vrijwillig(st)ers ook. Joop Reurs, Walter Poppe, Chantal van de Walle, Ralf Grossert; Paul Verbeek, Sebastian Chazhoor, Alain Holvoet, Wiel Wiertz. En dan 2020, het ene pastorale team voor heel Zeeuws Vlaanderen… 2 priesters in actieve dienst en 5 pastorale werkenden… het huidige pastorale team. En ondertussen ook nog een ontzettend leerrijk uitstapje naar ‘Den Overkant’…. Wat is er al die jaren veel veranderd en nee, niet alles, zeker niet alles, ten goede. Maar zoveel is ook gelijk gebleven en het zijn de dingen die gelijk gebleven zijn, die maken dat ik nog steeds met ontzettend veel voldoening, maar ook plezier, in het parochiepastoraat werkzaam ben. En ja, het is de afgelopen jaren vaak ook spannend geweest: Wil ik dit nog wel? Kan ik dit nog wel? Geloof ik nog in wat we doen…? Het is zo geweldig om met kinderen en gezinnen mee op pad te gaan naar de eerste communie. Het is ontzettend fijn kinderen te dopen en de verwondering, de blijdschap te zien bij ouders en peters en meters. Het is een ervaring met mensen, volwassenen en kinderen, de verhalen uit de bijbel te ontdekken, samen te vieren, maar ook te leren. Het is zo waardevol, samen de schouders te zetten onder het proberen een stukje van de wereld beter te maken, voor mensen dichtbij, maar ook mensen ver weg. Daar toch een steentje te kunnen, te mogen verleggen of dat toch tenminste te proberen. En dan het hetgeen mij nog steeds het meeste fascineert…. het ontzettend grote, diepe vertrouwen van mensen op de momenten van ontzettend grote blijdschap, maar vooral, het allermeeste nog, op de momenten van totale ontreddering. Het mee op weg mogen gaan, samen een paar stapjes zetten, daar getuige mogen van zijn…. Het zijn die contacten die – hoe moeilijk het soms ook kan zijn - het iedere keer weer laten gebeuren: geloof, hoop en liefde die werkelijk worden. Die de mooiste zinnen uit één van mijn favoriete kinderbijbels steeds weer waarmaken …. ‘Dat we moeten blijven breken en delen, net zo lang tot er niemand meer honger heeft. Tot iedereen gelukkig is.’ En daaraan kunnen en mogen meewerken is het mooiste wat bestaat. Ik ben heel veel mensen in al die jaren ontzettend veel dank verschuldigd, collega’s, bestuurders, vrijwillig(st)ers, parochianen en mensen allerlei, die zomaar op mijn pad kwamen. Een aantal professionals ook die er waren op de momenten dat het nodig was… Allemaal mensen die me uitgedaagd hebben, gedragen hebben, vertrouwen hebben gegeven en nog zoveel meer… zonder al die mensen die iets van God hebben laten zien, had ik het nooit gered. Er is veel om dankbaar voor te zijn. En ja, ik had het heel graag ook echt samen gevierd; maar deze tijd, laat dat helaas niet toe. Ik kan binnen de coronaregels niet vieren zoals ik graag zou willen vieren. De gezondheid van ieder van ons is te belangrijk. En wie weet; misschien doet zich ooit een kans voor om toch feest te vieren… Een woordje uitleg bij de foto….. Nee, geen foto van de ‘pastor in actie’, wel een foto van een geluksmomentje van Katrien. Want hoe je het ook draait of keert, zonder Katrien, geen pastorale werkster… Sas van Gent, 15 augustus 2021 Katrien Van de Wiele