Regioblad juni 2020

Regioblad - 9 Ik wilde verder ook weten wat de coronamaatregelen betekenen voor het gezins- en familieleven. Wat als 2 reeds uitgevlogen studentes door corona noodgedwongen weer thuis komen wonen. Wat betekent dit voor de ouders en wat voor de studenten? Hoe is het om weer thuis te wonen? Er werden mooie verhalen verteld: Een moeder: “Het was zeker even wennen in het begin toen de meiden weer thuis waren. Anders leefde je toe naar de weekenden, maar dit was iets heel anders. Ineens moesten we weer met van alles rekening houden. We gingen weer overleggen met elkaar wat we zouden gaan eten en om hoe laat. Het gezonde eten op gezette tijden gaf wel eens reden tot discussies maar ook daar zijn we prima uitgekomen. In het begin zoek je een evenwicht tussen regels en een beetje loslaten. Maar het is zeker ook heel gezellig, vaak doen we even een spelletje, maken we een puzzel of kijken we samen een leuke film. De meisjes koken vaak, gaan boodschappen doen, ze helpen met poetsen in huis. Ze zijn ook zeer betrokken. Dat is dubbel fijn met mijn werk als ziekenverzorgende in deze tijd. Als ze vrienden of vriendinnen op bezoek krijgen gaan wij er van uit dat ze zelf hun grenzen kunnen stellen. We moeten als ouders ook in deze tijd met hun gedachten meegaan. We zijn ons er van bewust dat we heel veel geluk hebben gehad met onze dochters en wat zullen we ze weer missen als ze terug gaan naar hun studentenhuis….” Student 1: “Na een paar maanden tijdelijk bivakkeren had ik eindelijk een eigen kamer gevonden in Breda. Een prachtige kamer, ik was de koning te rijk. Maar jammer genoeg werd ik heel erg verkouden en mocht ik niet meer naar school. Gelukkig zei mama dat ik maar snel naar huis moest komen, lekker uitzieken en me laten vertroetelen. Toen ik na een paar weken nies- en snotvrij was, mocht ik niet meer naar school. Grote tegenvaller. Alle maatregelen rond het coronavirus waren aangescherpt. Dus werd het vanuit huis colleges volgen en studeren. Eerlijk gezegd ben ik nooit in paniek geweest rond het coronavirus, ik dacht: het komt wel goed als we ons goed aan de regels houden. Ondertussen moest mijn zus ook haar nieuwe kamer in Leiden verlaten en weer thuis komen wonen. Voor mij is het fijn om heel veel tijd samen te zijn met mijn zus en mijn ouders. Ik merk dat ik nu geniet van de ”gewone” dingen, zoals op tijd gezond eten op tafel, een bloemetje in huis. Zo gewoon, maar toch zo speciaal. Ik mis mijn vriendinnen in Breda wel, maar we facetimen vaak en maken samen schoolopdrachten. Gelukkig heb ik ook in Axel nog enkele hele goede vriendinnen om lekker mee te chillen. Op afstand en met niet meer dan 2 personen”. Student 2: “Net als mijn zus was ook ik pas verhuisd naar een nieuwe kamer. Echt een prachtige plek, centraal in Leiden, heel dicht bij de universiteit. En toen kwam corona om de hoek kijken. Ik had de keuze: in Leiden blijven in een steeds leger wordende stad met een universiteit die op slot ging, of veilig naar huis, naar Axel. Ik koos voor het laatste. Het contact met mijn huisgenootjes beperkt zich nu tot enkel digitaal contact. Mijn leven in Leiden was heel erg druk; studeren in de Universiteitsbibliotheek, colleges volgen, werken als lid van het bestuur van de studievereniging. Ook de borrels en feestjes en contacten met vrienden en studenten ben ik nu kwijt. Mijn vriendje is in Leiden gebleven, ook hem mis ik heel erg. Toch blijf ik liever thuis. Want ik wil gezond blijven voor mijn ouders, mijn zusje en mijn oma en opa. Voor mij is gezond blijven waardevoller dan mijn eigen behoeften. Thuis kan ik lekker tot rust komen. Mijn ouders hebben een speciale werkplek voor mij gerealiseerd in de woonkamer. De laatste tijd was ik best weinig thuis. Maar nu, het klinkt misschien raar, maar ik kom hier helemaal tot rust. De routine van thuis doet me goed. Het is heerlijk om nu vaak met z’n vieren thuis te zijn”. Uit het telefonisch interview met Johan Versijpt, inwoner van Zuiddorpe en vrijwilliger in de parochie, 87 jaar: Johan Versijpt is al jaren een trouwe collectant in de kerk in Zuiddorpe. Met zijn 87 jaar hoort hij bij de zwakkere groep in de samenleving. Daarom wilde ik even polsen hoe het met hem gaat. Ik vroeg hem of hij toch niet een beetje zat te verpieteren? Maar niets was minder waar. “Ik maak het heel goed, ik zorg voor mijn tuin en mijn huis. Ik heb goede buren, ze zorgen goed voor mij. Soms ga ik het gras maaien bij de buurvrouw. We hebben goed contact met elkaar, even een praatje doen, maar wel op afstand. Wat ik wel mis is de wekelijkse gang naar de kerk en het samen zijn met mensen. Ook verjaardagen zijn momenteel taboe”. Enkele reacties uit de verschillende koren: We missen elkaar heel erg. Jaren aan een stuk kom je elke week bij elkaar; je zingt, je kletst wat, je studeert een nieuw lied in, je geniet, je leeft mee met het wel en wee van je collega’s. Je ondersteunt de pastor op zondag. Dat kan nu niet meer. Het is een noodgedwongen situatie, maar je raakt er aan gewend. Door alle instructies van de regering over het coronavirus is er heel weinig echt contact met elkaar. Wel af en toe een mailtje, een telefoontje of een kaart. En, als je geluk hebt, kom je bij de supermarkt een zanger tegen. Je praat even met elkaar, dat voelt heel goed. Hopelijk kunnen we heel snel weer samen zingen. mij en mensen in mijn omgeving?