Regioblad juni 2020

10 - Regioblad Tot slot Mijn zoektocht heeft veel indringende verhalen opgeleverd. Verhalen van verdriet, maar ook ervaringen die laten zien, hoe mensen er met elkaar het beste van proberen te maken. Ik hoop dat we weer snel alle beperkende noodzakelijke maatregelen kunnen loslaten. Dan kunnen we elkaar weer eens stevig beetpakken. Tot die tijd: volhouden, de regels in acht nemen. Dan kunnen de jongeren weer naar school. Dan krijgen onze ouderen weer visite. Dan kunnen de koren weer repeteren. Kortom, dan kunnen we onze vriendschap en warmte weer met alle mensen delen. Rita Pollet. Mijn laatste gesprek was met een inwoner van Axel wiens beide ouders in de Vurssche wonen. Een ontroerend verhaal van groot gemis. “ik denk dat het nu ongeveer 7 weken geleden is dat ik mijn 93-jarige vader en mijn 89-jarige moeder nog heb gezien. Het doet heel veel pijn om niet op bezoek te kunnen. We bellen wel heel regelmatig, maar bellen is zo anders dan elkaar zien. Ook al kunnen we elkaar niet zien, dankzij de techniek kunnen we wel videobellen met elkaar. Dat is een groot succes, temeer omdat ze zo toch nog iets van contact hebben met ons en met hun 4 achterkleinkinderen. Mijn vader is nagenoeg blind, maar op die manier kan hij toch genieten van de stemmetjes van het viertal. Twee keer per week stop ik een boodschappenpakket vol met fruit in een daarvoor bestemde box aan de voordeur van de Vurssche. Bij hen brengen mag/ kan niet. Dan ga ik maar weer naar huis. Ze zijn heel dapper mijn ouders, ze mopperen niet, ze klagen niet, zeker niet tegen mij en mijn broers. Maar als ik hoor dat mijn moeder tegen een verzorgster vertelde dat het voor haar niet meer hoefde als het zo bleef, dan doet het bij mij als dochter heel veel pijn. Er wordt nu een tent gebouwd die zal moeten dienen als praatplek met onze dierbare mensen. Dan kunnen we elkaar toch weer zien en knuffelen. Hopelijk heel snel”. Uit het telefonisch interview met Ria Coppens, vrijwilligster in ’t Verlaet: Ria woont in Overslag, vlak bij de grens met België die nu gesloten is. Het is in dit coronatijdperk voor de mensen van het dorp verboden om zich over de grens te begeven. Ria gaat regelmatig bij graven van dierbaren op het kerkhof (op Belgisch gebied) de bloemen water geven. Ze zet daarvoor ongeveer 20 stappen, maar ze moet wel de grens over. En dat is in deze coronatijd verboden. Ook de Belgische frietjes zijn verboden, het frietkot staat net over de grens!!! Haar dochters vriend woont in België, die kunnen elkaar nu ook niet zien. Maar wat Ria heel erg aan het hart gaat is het feit dat ook het verzorgingshuis “het Verlaet” in Westdorpe verboden terrein is geworden. Er mogen geen bezoekers en mantelzorgers naar binnen. En Ria is zo’n mantelzorger die heel veel taken in het verzorgingshuis op zich neemt. Het doet haar heel veel pijn nu al weken niet naar “haar” mensen te kunnen. Ze weet, dat het niet meer doorgaan van de kerkdiensten in het gebouw, voor de mensen heel pijnlijk is. Maar voorlopig is hiervoor nog geen oplossing gevonden. Ook de beautysalon waar de dames werden vertroeteld met mooi verzorgde handen is gesloten. Wandelen is uit den boze, de bewoners mogen niet naar buiten. Ria hoopt dat men het coronavirus heel snel onder controle kan krijgen en dat het leven heel snel een beetje normaal wordt.