Regioblad april 2020

Regioblad - 9 GA NAAR BUITEN – EEN VERKENNING ROND PASEN Laatst bladerde ik in oude ordners uit de tijd dat ik in Amsterdam werkte, opgediept uit een hutkoffer met allerlei spullen erop – niet makkelijk te bereiken dus. Eén ordner met papieren betreffende HIV – dat ándere virus – met teksten van de aids memorial day begin jaren negentig in de Beurs van Berlage: woorden, muziek, verhalen, herinneringsdoeken. Maar ’t meest indrukwekkend is toch als de Beurs leegstroomt en de deelnemers lopend naar de Dam gaan: de beweging; de zichtbaarheid van de wandelaars die voor even verkeer en mensen stil doen staan – je kunt er niet aan voorbij – aan al de mannen en vrouwen, soms nog zo jong, bezweken aan aids. Op de Dam kiest een eindeloze optocht van witte ballonnen – al de doden symboliserend – ’t luchtruim; en trillend ontroerend klinkt het lied The Rose, lied van liefde en hoop. Ja, ga naar buiten… Wat ons hart raakt en beroert, en waar we geen woorden voor vinden, kan uiting en vorm krijgen door iets te doen, door te bewegen, dus in een materiële zichtbaarheid. Denk aan de indruk die de terugkeer van de doden van de vliegtuigramp met MH-17, nu vijf jaar geleden, op veel mensen gemaakt heeft. De plechtigheid van zonder woorden kisten met alle eerbied uit het vliegtuig te dragen, de eindeloze rij met rouwauto’s, mensen langs de kant. Ja, mensen staan evenzeer langs de kant van de weg bij de intocht van die vreemde koning op een ezel, vreugde die verkeert in ontreddering, ontzetting, verstomming als deze man opgepakt wordt, veroordeeld, gekruisigd. Pasen is niet denkbaar zonder de tranen. ‘Wir setzen uns mit Tränen nieder’ klinkt op het eind van de Matthäus Passion – het is stilvallen in verdriet: Goede Vrijdag. Pasen is terug in beweging komen, een voet buiten de deur zetten, en zo de ene voet voor de andere – de angst overwinnen én vertrouwen herwinnen. En dat kan enkel als de muur van verdriet breekt, een perspectief zich opent. Ga naar buiten, zoals eens daar in Amsterdam van Beurs naar Dam. Leven, geloof, liefde, lopen, lezen, bidden: het alles is ontdekken wat je nog niet wist, en tegelijk het besef dat je het nooit helemaal zult weten. Nan Shepherd die een leven lang wandelt in de Schotse bergen en het boek The Living Mountain schrijft, zegt: ‘Je kunt de berg nooit helemaal doorgronden, en ook niet de relatie die je ermee hebt.’ Je toevertrouwen aan het bestaan is leven durven met onzekerheid. Leven valt stil bij de idee alles al zeker en bij voorbaat te weten. Leven bloeit op als je de ongewisheid van avontuur en het nog niet gekende toelaat. Ga naar buiten… Zet de deur open, kom in beweging, wees niet bang – zo doet de vriendenkring van Jezus het na diens dood; met veel aarzeling en twijfel. Je niet opsluiten, maar de wereld ingaan met de durf om de realiteit onder ogen te zien. Leven hervinden, er valt nog zoveel te ontdekken en níet te weten! Kom mee naar buiten. Ja, is geloof als het aankomen in een veilige haven – zo vraagt rabbijn Lionel Blue zich af – of is het juist de goesting om de haven achter je te laten en uit te varen met een onbekende verte voor ogen? Natuurlijk, ik weet het, niet ieder heeft de benen om ver te lopen of de zin om zich op het ruime sop te wagen – maar dan nog. Toen Nan Shepherd in de laatste maanden van haar leven in het ziekenhuis lag, ging haar geest door met klimmen. Een goede Pasen! Frans van Geyt van de pastores