Regioblad november 2018

8 - Regioblad KRONIEK VAN DE ELISABETH PAROCHIE OVERLEDEN: Terneuzen 31-08-18 Anthonius Stephanus van Kouteren (90 jr.) w.v. Pieternella Maria Verhelst 27-09-18 Georgette Louise de Moor (84 jr.) w.v. Constant Verbist 10-10-18 Rosé Petrus Eggermont (85 jr.) e.v. Agnes Angela Gelderland 11-10-18 Paula Juliana Albertina de Witte (89 jr.) w.v. Joseph Eduard Du Puij Axel 03-09-18 Gerardus Johannes Maria Elskamp (88 jr.) w.v. Trees Dukker 13-10-18 Maria Margaretha Rachel van Esbroek (81 jr.) w.v. Armand Alfred Kindt 18-10-18 Eduardus Ludovicus Maria Verschueren (79 jr.) partner van Miriam Blancke 30-10-18 Florimondus Petrus Erpelinck (69 jr.) echtgenoot van José Triest Sas van Gent 05-09-18 Gerard Johannes Adrie Ferdinand van Rossum (87 jr.) w.v. Agnes Melanie Raas 06-10-18 Aline De Vos (86 jr.) e.v. Maurice Van Wijnsberge Westdorpe 25-07-18 Georgette Euphemia Coone (90 jr) w.v. Adrianus Jacobus Mol GEDOOPT: Terneuzen 16-09-18 Filip Felix Hellsztein z.v. Tomasz Michal Hellsztein en Anna Irene Hellsztein Philippine 28-10-18 Christina René Daisy Tieleman d.v. Steve Smet en Patricia Gerda Hubert Tieleman 28-10-18 Juliëtte Marie Bernardette Herman d.v. Jens Bernd Eli Herman en Dominique Mariëtte Albert De Keyzer Zuiddorpe 16-09-18 Linde Teuntje Elodie van Waes d.v. Attie de Schepper en Jos Marie Arnold van Waes DE VLUCHT NAAR EGYPTE Als kind was ik altijd heel erg onder de indruk van het verhaal van de vlucht naar Egypte. Ademloos hoopte ik dat het toch goed mocht komen met Jozef, Maria en de kleine baby Jezus. Pas toen Herodes gestorven was, en het gevaar voor hen geweken was, konden ze terugkeren naar Judea. Pfff, toch nog goed afgelopen. Sinds kort kwam ik echt in aanraking met vluchtelingen. Via de televisie hoorde ik er al heel veel over. De meest schrijnende beelden van zinkende bootjes, van mensen in het water, van een dood jongetje, liggend op het strand. Van mensen opeengepakt in een opvangcentrum ergens in Nederland. Maar, het bleef toch nog een ver van mijn bed-show. Na de televisiereportage schakelde ik weer over op een leuke film en ging verder met mijn leven. Als onderdeel van de interkerkelijke vrouwendag in Hoek mocht ik, samen met Simone, een workshop verzorgen voor vluchtelingen. De mensen die aan de workshop deelnamen mochten via een trefwoord op een kaart het gesprek aangaan met 2 gevluchte jonge vrouwen; een uit Syrië en een uit Oekraïne. Geen ver van mijn bed-show meer, maar 2 mensen van vlees en bloed die hun verhaal vertellen. Vrouwen net als wij die hard werken om hun kinderen hier een goed leven te geven, die pijn voelen als het hun kinderen niet goed gaat. Hier nam ik een foldertje mee van “Taalmaatje”. In samenwerking met de PKN kerk hebben wij op 1 oktober gekookt voor vluchtelingen uit Eritrea. Het was een fijne ontmoeting met 4 mensen en 2 kinderen. Als gevolg hiervan ging ik op bezoek bij mevrouw Y. Zij nodigde me uit om koffie bij haar te drinken op traditionele manier van Eritrea. De koffiebonen worden ter plekke eerst gebrand, gemalen en uitgestort in een traditioneel waterkannetje. De koffie was heerlijk, met liefde gezet. Ondertussen vertelde ze mij haar verhaal. “5 jaar geleden vertrok ik alleen naar Soedan, mijn beide ouders waren gestorven. In Eritrea is enkel oorlog, het is er erg onveilig. Er zijn geen banen, geen medicijnen en geen dokters. In Soedan werd ik verliefd, ik werd zwanger en kreeg een zoontje. Toen mijn zoontje 2 jaar was vertrok ik “op reis” naar veilige oorden. Met pijn in mijn hart liet ik hem achter onder bescherming van zijn vader. Hij zou later komen met het vliegtuig, de reis over water vond ik voor hem te gevaarlijk” Veel meer vertelde ze niet over haar tocht, maar wat ze vertelde was soms hartverscheurend; een boot vol met mensen, de helft overleefde de tocht niet. Mensen in het water die ze kende, waar ze mee gepraat had, mensen die het niet overleefden. Hun vlucht had geen goed einde, maar kwam in het water tot een einde. Zij had geluk en kwam uiteindelijk in Axel terecht. Haar zoontje kwam na 3 jaar eindelijk bij haar aan. Samen bouwen zij nu een toekomst op in Axel, zij en haar zoontje gaan naar school, ze werkt 2 dagen per week “voor de gemeente”. Ze wil graag vrijwilliger worden in verpleeghuis de Vurssche, maar hiervoor moet ze heel goed Nederlands kunnen spreken. Daarom heb ik er voor gekozen om haar taalmaatje te worden. Er zal nog veel koffie en thee moeten worden gedronken en cake worden gegeten voor het zover is, maar we gaan er voor. Ik ben heel erg onder de indruk van haar vlucht van Eritrea naar Egypte die stopte in Axel. Het gevaar is geweken, het is toch nog goed afgelopen. Nu kan ze, met hulp van vele mensen, werken aan de toekomst van haar en haar zoontje. Rita Pollet